Mijn Virus
Opeens weet je het... je bent schrijver geworden. Als een virus is het onder je huid gekropen.
De verhalen zijn zo treffend, het leest of je erbij staat en ernaar kijkt. Ik wist dit niet hoor... ik lees nooit andermans boeken of verhalen. Het gekste is, ik krijg nooit beelden maar mijn vingers vertellen het verhaal. Tot in de kleinste details.
De geweerschoten klinken dreigend van het blanke papier. Het bloed vloeit en kleurt het witte in rood. Het gebeurt in een pennenstreek. Een oorlogsverklaring, een doodvonnis, een pennenstreek over het geduldige papier.
De verhalen lijken zo dichtbij, dat het voelt of ik op de rand van een grote kuil sta en aan mijn voeten woedt de oorlog.
Ik schrijf over de oorlog... alleen maar om te waarschuwen dat de werkelijkheid nog afgrijselijker is. Ik probeer de oorlog voeling te laten krijgen bij het lezen van mijn vaak op waarheid gebaseerde verhalen.
Hoe het precies werkt zal ik proberen uit te leggen. Ik ga zitten aan mijn computer en draai muziek, meestal harde muziek. Dan komen de verhalen door mijn vingertoppen... ik zie geen beelden, maar soms streelt de geest van de verteller langs mijn ontblote armen. Dat is het enige voelbare contact met de meestal verzetstrijders.
De woorden stromen als regen op het scherm. Ik vraag me nooit af waarom het komt, maar het komt. Omdat ik helaas alleen lagere school heb en toen ik 21 was de foto academie omdat ik het leven als veevoer verpakker niet boeiend vond.
Het is zo jammer dat ik de Nederlandse taal niet goed beheers... daarom moeten mijn verhalen geredigeerd worden wat heel erg duur is. Ik schreef eerder twee boeken, maar die waren niet goed bewerkt en dat kreeg ik van alle kanten te horen.
‘Mooi verhaal en leest lekker weg ook, maar waarom zoveel fouten?' vroegen mijn lezers en vooral lezeressen. Die het boek letter voor letter leken te verslinden.
Nu schrijf ik over de oorlog. De 'oude' verhalen heb ik naast me neergelegd. Ik heb een manager; FABSTER, die de dingen zakelijk regelt en dat erg goed en serieus doet.
Ik hoop echt dat als jullie mijn boeken eenmaal lezen dat jullie ze allemaal gaan lezen er komen er zeker 17.
Heel erg bedankt voor het lezen van mijn woorden hier en geloof me, ik zal schrijven tot ik niet meer typen kan. Ik zal er nooit mee ophouden dat beloof ik.
Groeten van Samson Spin.
De verhalen zijn zo treffend, het leest of je erbij staat en ernaar kijkt. Ik wist dit niet hoor... ik lees nooit andermans boeken of verhalen. Het gekste is, ik krijg nooit beelden maar mijn vingers vertellen het verhaal. Tot in de kleinste details.
De geweerschoten klinken dreigend van het blanke papier. Het bloed vloeit en kleurt het witte in rood. Het gebeurt in een pennenstreek. Een oorlogsverklaring, een doodvonnis, een pennenstreek over het geduldige papier.
De verhalen lijken zo dichtbij, dat het voelt of ik op de rand van een grote kuil sta en aan mijn voeten woedt de oorlog.
Ik schrijf over de oorlog... alleen maar om te waarschuwen dat de werkelijkheid nog afgrijselijker is. Ik probeer de oorlog voeling te laten krijgen bij het lezen van mijn vaak op waarheid gebaseerde verhalen.
Hoe het precies werkt zal ik proberen uit te leggen. Ik ga zitten aan mijn computer en draai muziek, meestal harde muziek. Dan komen de verhalen door mijn vingertoppen... ik zie geen beelden, maar soms streelt de geest van de verteller langs mijn ontblote armen. Dat is het enige voelbare contact met de meestal verzetstrijders.
De woorden stromen als regen op het scherm. Ik vraag me nooit af waarom het komt, maar het komt. Omdat ik helaas alleen lagere school heb en toen ik 21 was de foto academie omdat ik het leven als veevoer verpakker niet boeiend vond.
Het is zo jammer dat ik de Nederlandse taal niet goed beheers... daarom moeten mijn verhalen geredigeerd worden wat heel erg duur is. Ik schreef eerder twee boeken, maar die waren niet goed bewerkt en dat kreeg ik van alle kanten te horen.
‘Mooi verhaal en leest lekker weg ook, maar waarom zoveel fouten?' vroegen mijn lezers en vooral lezeressen. Die het boek letter voor letter leken te verslinden.
Nu schrijf ik over de oorlog. De 'oude' verhalen heb ik naast me neergelegd. Ik heb een manager; FABSTER, die de dingen zakelijk regelt en dat erg goed en serieus doet.
Ik hoop echt dat als jullie mijn boeken eenmaal lezen dat jullie ze allemaal gaan lezen er komen er zeker 17.
Heel erg bedankt voor het lezen van mijn woorden hier en geloof me, ik zal schrijven tot ik niet meer typen kan. Ik zal er nooit mee ophouden dat beloof ik.
Groeten van Samson Spin.