Barka bus
Die zondag gingen vriend Arie, Wil en ik naar Schagen. In de kroeg, waar we altijd heen gingen, speelde een bandje.
Het was drie uur in de middag toen de band begon te spelen en het werd erg gezellig.
Het Geveltje, heette de kroeg en lag gelegen aan het kerkplein midden in het stadje. Het plaatsje zelf was zeker in de zomer één van de leukste plekken van Noord Holland, maar er ontbrak één ding aan het plaatsje. Aan mooie meiden geen gebrek, maar geen enkele plek om je lekker helemaal te laten gaan... waar je uiteindelijk wel op uit was.
Een plek om je helemaal te laten gaan wilden wij creëren.
‘We gaan een bus kopen en we verhuren die hier pal voor de kroeg per dertig minuten.’ zei Wil. Toen de band om half zes stopte met spelen gingen we met zijn drieën naar huis.
De volgende dag gingen we naar Zwaag, naar een autosloperij en legde het door ons gecreëerde probleem voor aan de autosloper.
Hij had de oplossing... na enkele minuten stonden we oog in oog met een BARKAS bus.
Iets groter dan een Volkswagenbus, die we eigenlijk wilden.
‘Dat hebben jullie nodig mannen... met harde veren zodat de bus niet te erg schudt als ze bezig zijn.'
'Wat kost dat ding?’ vroeg ik.
‘Honderd euro.'
'Voor vijfenzeventig neem ik hem.'
‘Verkocht.'
Wat ik toen nog niet wist was dat het geen gewone motor was die er in zat. Nee het was een tweetakt motor.
Toen ik de papieren had overgeschreven gingen Arie en ik terug om de auto op te halen.
‘Ik heb hem lopend gemaakt, er zat water in de carburateur, maar hij loopt nu als een zonnetje.'
Ik start de auto en schrik me te pletter! Het ding maakt het geluid van een tweetakt motorfiets! Reng deng deng deng rengkuhdeng deng.
Het hok op wielen maakt lawaai, ongelofelijk.
Wij het ding thuis gewassen, opgepoetst en het zag er netjes uit, tot je het startte. We leggen er een dikke schone matras in, gevonden bij een vuilnisbak en trekken er een schoon hoeslaken omheen. Wij zondags weer naar Schagen om te kijken of er behoefte was voor een ‘gelegenheidsruimte.'
Nou, die was er want in geen tijd hadden we de bus verhuurd. Voor zes keer een half uur. Met de dreiging dat er na dertig minuten de volgende klant in de startblokken staat.
Nou, die tijdswissel gaat de eerste keer al fout, want de jongen en het meisje willen niet stoppen en geven niet thuis.
Wij rammen net zolang op de zijkant van de spierwitte bus met onze handen tot de jongen de deur opent met zijn jeans nog op de hielen.
De eerste dag halen we twaalf klanten binnen en we kunnen pas laat naar huis. Gelukkig was het eethuisje om de hoek.
En zo begon ons gelegenheidsavontuur, dat zeker een half jaar heeft geduurd.
Toen stond er opeens politie bij de bus. Die gehoord hadden van onze ’werkzaamheden’ op de vrije zondag.
‘In naam der wet!' riep de ijverige diender.
We moesten stoppen met ons werk, maar ik weet geen periode in mijn leven waar ik zo gemakkelijk geld verdiende als toen.
Het Geveltje is er nu nog. Laatst liep ik er langs en het toverde een glimlach op mijn gezicht.
Toen ik even naar de richting van de kerk keek zag ik ons weer slaan op de zijkant van de bus.
'Eruit, de volgende wil wat jij wil. Trek je broek aan en kom eruit.'
De kookwekker deed het fantastisch en het geld stroomde binnen. Tot vandaag heeft Schagen nog geen parkje, geen plekje waar je je even terug kunt trekken, maar wij hebben tenminste geprobeerd om de zoekenden een doel te geven.
Wat lukte met onze BARKAS TWEETAKT.
Samson Spin, ergens in einde jaren zeventig.
Het was drie uur in de middag toen de band begon te spelen en het werd erg gezellig.
Het Geveltje, heette de kroeg en lag gelegen aan het kerkplein midden in het stadje. Het plaatsje zelf was zeker in de zomer één van de leukste plekken van Noord Holland, maar er ontbrak één ding aan het plaatsje. Aan mooie meiden geen gebrek, maar geen enkele plek om je lekker helemaal te laten gaan... waar je uiteindelijk wel op uit was.
Een plek om je helemaal te laten gaan wilden wij creëren.
‘We gaan een bus kopen en we verhuren die hier pal voor de kroeg per dertig minuten.’ zei Wil. Toen de band om half zes stopte met spelen gingen we met zijn drieën naar huis.
De volgende dag gingen we naar Zwaag, naar een autosloperij en legde het door ons gecreëerde probleem voor aan de autosloper.
Hij had de oplossing... na enkele minuten stonden we oog in oog met een BARKAS bus.
Iets groter dan een Volkswagenbus, die we eigenlijk wilden.
‘Dat hebben jullie nodig mannen... met harde veren zodat de bus niet te erg schudt als ze bezig zijn.'
'Wat kost dat ding?’ vroeg ik.
‘Honderd euro.'
'Voor vijfenzeventig neem ik hem.'
‘Verkocht.'
Wat ik toen nog niet wist was dat het geen gewone motor was die er in zat. Nee het was een tweetakt motor.
Toen ik de papieren had overgeschreven gingen Arie en ik terug om de auto op te halen.
‘Ik heb hem lopend gemaakt, er zat water in de carburateur, maar hij loopt nu als een zonnetje.'
Ik start de auto en schrik me te pletter! Het ding maakt het geluid van een tweetakt motorfiets! Reng deng deng deng rengkuhdeng deng.
Het hok op wielen maakt lawaai, ongelofelijk.
Wij het ding thuis gewassen, opgepoetst en het zag er netjes uit, tot je het startte. We leggen er een dikke schone matras in, gevonden bij een vuilnisbak en trekken er een schoon hoeslaken omheen. Wij zondags weer naar Schagen om te kijken of er behoefte was voor een ‘gelegenheidsruimte.'
Nou, die was er want in geen tijd hadden we de bus verhuurd. Voor zes keer een half uur. Met de dreiging dat er na dertig minuten de volgende klant in de startblokken staat.
Nou, die tijdswissel gaat de eerste keer al fout, want de jongen en het meisje willen niet stoppen en geven niet thuis.
Wij rammen net zolang op de zijkant van de spierwitte bus met onze handen tot de jongen de deur opent met zijn jeans nog op de hielen.
De eerste dag halen we twaalf klanten binnen en we kunnen pas laat naar huis. Gelukkig was het eethuisje om de hoek.
En zo begon ons gelegenheidsavontuur, dat zeker een half jaar heeft geduurd.
Toen stond er opeens politie bij de bus. Die gehoord hadden van onze ’werkzaamheden’ op de vrije zondag.
‘In naam der wet!' riep de ijverige diender.
We moesten stoppen met ons werk, maar ik weet geen periode in mijn leven waar ik zo gemakkelijk geld verdiende als toen.
Het Geveltje is er nu nog. Laatst liep ik er langs en het toverde een glimlach op mijn gezicht.
Toen ik even naar de richting van de kerk keek zag ik ons weer slaan op de zijkant van de bus.
'Eruit, de volgende wil wat jij wil. Trek je broek aan en kom eruit.'
De kookwekker deed het fantastisch en het geld stroomde binnen. Tot vandaag heeft Schagen nog geen parkje, geen plekje waar je je even terug kunt trekken, maar wij hebben tenminste geprobeerd om de zoekenden een doel te geven.
Wat lukte met onze BARKAS TWEETAKT.
Samson Spin, ergens in einde jaren zeventig.